Het fokken kan zo mooi zijn......

 maar ook enorm verdrietig!

Zaterdagmiddag heb ik nog uitgebreid geknuffeld met Jingles. Ze gaat graag op tafel liggen met haar buik vooruit en wil dan het liefst op haar buik geaaid worden. De kittens reageren hier ook altijd op door druk te bewegen. Ook nu....altijd weer bijzonder om te zien en voelen.

Omdat Jingles ieder moment kon bevallen, sliep ik al enkele dagen bij haar. Nou ja, sliep.... Ze vond het heerlijk mij 's nachts enkele keren wakker te maken om even te knuffelen. 

Zaterdagavond heb ik de kittens nog voelen bewegen.

Zondag was Jingles wat onrustig en leek ze zo nu en dan lichte weeën te hebben. Ik voelde geen beweging in haar buik. Raar, maar nog geen paniek. Ik weet nog van mijn eigen zwangerschappen dat de baby niet veel meer bewoog, toen de bevalling begon, dus daar wijdde ik dit niet bewegen ook aan.

Voor de zekerheid nog even de dierenarts gebeld, maar ook die stelde mij gerust.

Eind van de middag is haar eerste kitten geboren, 's nachts nummer 2 en in de ochtend, bij de dierenarts, nummer 3. Dat wat je toch echt niet verwacht gebeurde wel: ons zorgzame moedertje heeft samen met mij en de dierenarts zo haar best gedaan, maar haar kittens zullen we nooit zien opgroeien. 

Prachtige gewichten, helemaal compleet, maar geen kloppende hartjes meer. De grond zakt even onder je voeten vandaan......

Jingles was getest op erfelijke afwijkingen, de kater was eveneens getest en heeft al meerdere gezonde nestjes op de wereld gezet.

Toen Jingles ook nog lang bleef vloeien en er twijfels rezen over een baarmoederontsteking, heb ik de knoop doorgehakt en Jingles laten castreren. Wat er mis gegaan is, blijft onduidelijk, maar het zat me niet lekker nog met Jingles te fokken.